Πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε κουβέντα, οφείλουμε να κάνουμε μια παραδοχή. Οι Kyuss είναι ένα συγκρότημα το οποίο χρήζει τεράστιας αποδοχής και "respect" από οπαδούς διαφόρων ειδών μουσικής. Αν έλειπαν αυτοί, πολλά πράγματα στο μουσικό χάρτη δε θα ήταν όπως τώρα. Αποτελεί συγκρότημα σταθμό. Δεν επεκτείνομαι άλλο, εξάλλου αν δεν ξέρετε τι εστί Kyuss δύσκολα θα πέσετε πάνω στο blog αυτό.
Reunion των Kyuss έγινε πριν λίγα χρόνια με το όνομα Kyuss Lives!, μετά από αιώνιες κόντρες μεταξύ των πρώην μελών. Για την ακρίβεια, κόντρα του Josh Homme με όλα τα υπόλοιπα μέλη. (Ο Brant Bjork, ντράμερ των Kyuss και από τις πιο συμπαθείς προσωπικότητες αυτού του είδους μουσικής, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων πως δεν άντεχε άλλο τις τεράστιες αψιμαχίες μεταξύ John Garcia (φωνή) και Josh Homme, γι'αυτό και αναγκάστηκε να αφήσει πρώτος τη μπάντα.)
Εν τέλει, το reunion έγινε χωρίς αυτόν (όχι πως ήθελε), και αποφάσισε μετά από δύο πετυχημένα tour συναυλιών να βγάλει και δίσκο. Εν τω μεταξύ βρισκόταν εν εξελίξει οι δικαστικές διαμάχες, οι οποίες κατέληξαν στην αλλαγή του ονόματος από Kyuss Lives! σε Vista Chino.
Γενικά σαν εξυπνάκηδες τύποι γύρω από το θέμα της μουσικής, δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι έχουμε μία εμπάθεια εκ των προτέρων με όλα τα reunion. Παρ' όλα αυτά, είναι τεράστια η αγάπη για μια τέτοια μπάντα, που λες "δε γαμιέται" αν πρόκειται να ακούσεις ξανά τέτοια πράγματα όπως αυτά που μας είχαν χαρίσει οι Kyuss στις αρχές του 90'.
Και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο ανεβαίνει το άλμπουμ αυτό. Οποιοσδήποτε λάτρεψε τον ήχο των Kyuss σίγουρα το αναζήτησε με τη μία, του χάρισε πολλές ακροάσεις, αλλά ταυτόχρονα ...ξενέρωσε κιόλας. Αχνοφαίνονται τα στοιχεία από παλιά, η φωνή του Garcia έχει χάσει αισθητά έδαφος, γενικώς, λίγα είναι εκείνα τα σημεία που τους κάνουν αντάξιους του παλιού τους εαυτού. Τα riff δεν είναι τα μεγαλοπρεπέστατα που κάποτε έγραφε ο Josh Homme, και μας δημιουργεί εμάς το ερώτημα, μήπως τελικά ήταν αυτός ο ίδιος ο καταλύτης της τότε επιτυχίας.
Όπως και να' χει, δε θα μπορούσε να μην είχε ανέβει ο δίσκος αυτός εδώ. Μας νίκησε η αδυναμία μας. Αν μιλούσαμε για κάποιο καινούριο συγκρότημα, κάπου στην αφάνεια, που είπε να βγάλει ένα πρώτο άλμπουμ με όλες του τις δυσκολίες, μπορεί να κάναμε και θετικές κριτικές. Όμως, για τους φτασμένους στονεράδες που στελεχώνουν αυτό το σχήμα, απογοητευόμαστε.
Josh Homme, μέχρι να ξαναεπιστρέψεις να τους βάλεις σε τάξη, θα ακούμε με μεγαλύτερη χαρά τον καινούριο δίσκο των Queens of the Stone Age, που γαμάει κιόλας. (ίσως επανέλθουμε για αυτό σε κάποιο ποστ αργότερα.)
Παρ' όλα αυτά, αξίζει κάποια ακούσματα. Όπως και να'χει, οι Kyuss είναι. Ή έστω, κάποιοι από αυτούς.
Reunion των Kyuss έγινε πριν λίγα χρόνια με το όνομα Kyuss Lives!, μετά από αιώνιες κόντρες μεταξύ των πρώην μελών. Για την ακρίβεια, κόντρα του Josh Homme με όλα τα υπόλοιπα μέλη. (Ο Brant Bjork, ντράμερ των Kyuss και από τις πιο συμπαθείς προσωπικότητες αυτού του είδους μουσικής, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων πως δεν άντεχε άλλο τις τεράστιες αψιμαχίες μεταξύ John Garcia (φωνή) και Josh Homme, γι'αυτό και αναγκάστηκε να αφήσει πρώτος τη μπάντα.)
Εν τέλει, το reunion έγινε χωρίς αυτόν (όχι πως ήθελε), και αποφάσισε μετά από δύο πετυχημένα tour συναυλιών να βγάλει και δίσκο. Εν τω μεταξύ βρισκόταν εν εξελίξει οι δικαστικές διαμάχες, οι οποίες κατέληξαν στην αλλαγή του ονόματος από Kyuss Lives! σε Vista Chino.
Γενικά σαν εξυπνάκηδες τύποι γύρω από το θέμα της μουσικής, δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι έχουμε μία εμπάθεια εκ των προτέρων με όλα τα reunion. Παρ' όλα αυτά, είναι τεράστια η αγάπη για μια τέτοια μπάντα, που λες "δε γαμιέται" αν πρόκειται να ακούσεις ξανά τέτοια πράγματα όπως αυτά που μας είχαν χαρίσει οι Kyuss στις αρχές του 90'.
Και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο ανεβαίνει το άλμπουμ αυτό. Οποιοσδήποτε λάτρεψε τον ήχο των Kyuss σίγουρα το αναζήτησε με τη μία, του χάρισε πολλές ακροάσεις, αλλά ταυτόχρονα ...ξενέρωσε κιόλας. Αχνοφαίνονται τα στοιχεία από παλιά, η φωνή του Garcia έχει χάσει αισθητά έδαφος, γενικώς, λίγα είναι εκείνα τα σημεία που τους κάνουν αντάξιους του παλιού τους εαυτού. Τα riff δεν είναι τα μεγαλοπρεπέστατα που κάποτε έγραφε ο Josh Homme, και μας δημιουργεί εμάς το ερώτημα, μήπως τελικά ήταν αυτός ο ίδιος ο καταλύτης της τότε επιτυχίας.
Όπως και να' χει, δε θα μπορούσε να μην είχε ανέβει ο δίσκος αυτός εδώ. Μας νίκησε η αδυναμία μας. Αν μιλούσαμε για κάποιο καινούριο συγκρότημα, κάπου στην αφάνεια, που είπε να βγάλει ένα πρώτο άλμπουμ με όλες του τις δυσκολίες, μπορεί να κάναμε και θετικές κριτικές. Όμως, για τους φτασμένους στονεράδες που στελεχώνουν αυτό το σχήμα, απογοητευόμαστε.
Josh Homme, μέχρι να ξαναεπιστρέψεις να τους βάλεις σε τάξη, θα ακούμε με μεγαλύτερη χαρά τον καινούριο δίσκο των Queens of the Stone Age, που γαμάει κιόλας. (ίσως επανέλθουμε για αυτό σε κάποιο ποστ αργότερα.)
Παρ' όλα αυτά, αξίζει κάποια ακούσματα. Όπως και να'χει, οι Kyuss είναι. Ή έστω, κάποιοι από αυτούς.
κλικ στην εικόνα για download.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου