Gia to rock

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Graveyard - Lights out

Είναι φοβερό αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Αν έκανε κάποιος μια εκτίμηση για το τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η κρίση στο γενικότερο κομμάτι της μουσικής (σκηνή, συναυλίες, μπάντες), σίγουρα δε θα έβλεπε τα πράγματα και πολύ φωτεινά. Πόσες συναυλίες να γίνουν στην Ελλάδα και πόσο κόσμο να μαζέψουν; ποιος θα πάει; ποιο συγκρότημα θα επιλέξει να έρθει σε κατεστραμμένη χώρα για να κάνει live?

Κι όμως, εδώ έρχεται να διαψευστεί και η πιο αισιόδοξη εκτίμηση. Τα πράγματα είναι πιο καλά όχι απ' όσο τα περιμέναμε, αλλά ακόμα καλύτερα απ' ότι προ κρίσης, προ ολικής καταστροφής. Είναι γύρω στην πενταετία και λίγο παραπάνω που η εγχώρια μουσική σκηνή ανθίζει. Που ξεπηδούν όλο και περισσότερες αξιοπρεπέστατες μπάντες από δω κι από 'κει, με ένα φανατικό κοινό που όλο και μεγαλώνει, ακολουθεί και παρακολουθεί, έχει ταυτότητα, μυαλό, συνείδηση, γεμίζει μαγαζιά, χώρους συναυλιών και φεστιβάλ. Κόσμος που γνωρίζει έτσι θα την παλέψει και μέσα στην κρίση, μέσα σε όλα τα προβλήματα. Μπάντες που δεν πάνε να πιάσουν "την καλή", αλλά ξέρουν και έχουν απόλυτη συνείδηση ότι αυτό το κάνουν στην κυριολεξία "ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ".

Ως εκ τούτου, και με ένα τέτοιο target group να δίνει τον τόνο πάντα και παντού, και τα live που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας. Τα μαγαζιά στα οποία έχουμε λιώσει τη ζωή μας, βλέπε ΑΝ, Gagarin, ή και καινούρια όπως το Six Dogs και το Zero, έχουν στην κυριολεξία κάθε μέρα ένα live άξιο παρακολούθησης. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε δει Sleep, Down, Clutch, Kvelertak, Radio Moscow, Truckfighters, Red Fang, Jucifer... και δεν τελειώνει, σίγουρα ξεχνάω πολλούς.

Μία από αυτές τις αξιόλογες μπαντάρες θα είναι και οι Graveyard, αυτή την Παρασκευή 29/11.

Πρόκεται για μία ακόμα blues/rock/psych/stoner -όπως θες πες την- μπάντα από τη Σουηδία, που έχει πολλά να μας πει. Ενεργοί από το 2007, με τρία άμπουμ στο ενεργητικό τους (Graveyard, Hisingen blues, Lights out). Ανεβάζω τον τελευταίο και ομολογουμένως καλύτερό τους δίσκο για download.

Garage, Rock 'n' roll (Industry of murder, Seven seven, Fool in the end), μπαλάντες αλά 70's κλάψα (Slow motion countdown, Hard time lovin', 20/20 tunnel vision), με ουρλιαχτά αλά Led Zeppelin ή κάτι τέτοιο, ποιο βαριά riff (The suits, the law and the uniform, Endless Night, Goliath) για αλατοπίπερο. Ένας δίσκος με λίγο απ΄ όλα, χορταστικός χωρίς κοιλιές και άσκοπα γεμίσματα. Κατεβαίνει πανεύκολα. Είναι το καλύτερο δείγμα να γευτείς, ενδεικτικό για το τι θα παιχτεί την Παρασκευή, ιδανικό για να σε πείσει να έρθεις, καθώς απ' ότι φαίνεται παίζουν τα περισσότερα -αν όχι όλα- κομμάτια από αυτό το άλμπουμ.

Τα λέμε την Παρασκευή λοιπόν. Για endless night.

http://thepiratebay.pe/torrent/7912058/Graveyard_-_Lights_Out_2012







Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Κλαίμε όλοι: Nightstalker - Children of the sun.

Κλαίμε όλοι βλέποντας αυτή την ΚΛΙΠΑΡΑ.

Ένα βίντεο αφιερωμένο από τους στόκους σε όλους όσους κρατάνε τη φάση ζωντανή.

Συγκίνησις.

Μεγάλο κλιπ.

Συνεχίστε έτσι.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Vista Chino - Peace

Πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε κουβέντα, οφείλουμε να κάνουμε μια παραδοχή. Οι Kyuss είναι ένα συγκρότημα το οποίο χρήζει τεράστιας αποδοχής και "respect" από οπαδούς διαφόρων ειδών μουσικής. Αν έλειπαν αυτοί, πολλά πράγματα στο μουσικό χάρτη δε θα ήταν όπως τώρα. Αποτελεί συγκρότημα σταθμό. Δεν επεκτείνομαι άλλο, εξάλλου αν δεν ξέρετε τι εστί Kyuss δύσκολα θα πέσετε πάνω στο blog αυτό.

Reunion των Kyuss έγινε πριν λίγα χρόνια με το όνομα Kyuss Lives!, μετά από αιώνιες κόντρες μεταξύ των πρώην μελών. Για την ακρίβεια, κόντρα του Josh Homme με όλα τα υπόλοιπα μέλη. (Ο Brant Bjork, ντράμερ των Kyuss και από τις πιο συμπαθείς προσωπικότητες αυτού του είδους μουσικής, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων πως δεν άντεχε άλλο τις τεράστιες αψιμαχίες μεταξύ John Garcia (φωνή) και Josh Homme, γι'αυτό και αναγκάστηκε να αφήσει πρώτος τη μπάντα.)

Εν τέλει, το reunion έγινε χωρίς αυτόν (όχι πως ήθελε), και αποφάσισε μετά από δύο πετυχημένα tour συναυλιών να βγάλει και δίσκο. Εν τω μεταξύ βρισκόταν εν εξελίξει οι δικαστικές διαμάχες, οι οποίες κατέληξαν στην αλλαγή του ονόματος από Kyuss Lives! σε Vista Chino.

Γενικά σαν εξυπνάκηδες τύποι γύρω από το θέμα της μουσικής, δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι έχουμε μία εμπάθεια εκ των προτέρων με όλα τα reunion. Παρ' όλα αυτά, είναι τεράστια η αγάπη για μια τέτοια μπάντα, που λες "δε γαμιέται" αν πρόκειται να ακούσεις ξανά τέτοια πράγματα όπως αυτά που μας είχαν χαρίσει οι Kyuss στις αρχές του 90'.

Και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο ανεβαίνει το άλμπουμ αυτό. Οποιοσδήποτε λάτρεψε τον ήχο των Kyuss σίγουρα το αναζήτησε με τη μία, του χάρισε πολλές ακροάσεις, αλλά ταυτόχρονα ...ξενέρωσε κιόλας. Αχνοφαίνονται τα στοιχεία από παλιά, η φωνή του Garcia έχει χάσει αισθητά έδαφος, γενικώς, λίγα είναι εκείνα τα σημεία που τους κάνουν αντάξιους του παλιού τους εαυτού. Τα riff δεν είναι τα μεγαλοπρεπέστατα που κάποτε έγραφε ο Josh Homme, και μας δημιουργεί εμάς το ερώτημα, μήπως τελικά ήταν αυτός ο ίδιος ο καταλύτης της τότε επιτυχίας.

Όπως και να' χει, δε θα μπορούσε να μην είχε ανέβει ο δίσκος αυτός εδώ. Μας νίκησε η αδυναμία μας. Αν μιλούσαμε για κάποιο καινούριο συγκρότημα, κάπου στην αφάνεια, που είπε να βγάλει ένα πρώτο άλμπουμ με όλες του τις δυσκολίες, μπορεί να κάναμε και θετικές κριτικές. Όμως, για τους φτασμένους στονεράδες που στελεχώνουν αυτό το σχήμα, απογοητευόμαστε.

Josh Homme, μέχρι να ξαναεπιστρέψεις να τους βάλεις σε τάξη, θα ακούμε με μεγαλύτερη χαρά τον καινούριο δίσκο των Queens of the Stone Age, που γαμάει κιόλας. (ίσως επανέλθουμε για αυτό σε κάποιο ποστ αργότερα.)

Παρ' όλα αυτά, αξίζει κάποια ακούσματα. Όπως και να'χει, οι Kyuss είναι. Ή έστω, κάποιοι από αυτούς.

κλικ στην εικόνα για download.



Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Goatess - Goatess

Τι να κάνουμε, ναι, έχουμε σκληρύνει.

Η περίοδος είναι τέτοια. Παντελής απουσία έμπνευσης. Για τέτοια άλμπουμ θα γράφαμε μερικές παραγράφους, τώρα όχι, δε γίνεται. Μέχρι να επέλθει η ρημάδα προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

Goatess λοιπόν, καινούρια δουλειά, καινούριο project από τον Christian Lindersson, εκ Σουηδίας ορμώμενοι. Όμορφα ριφφ, ωραίες groovy συνθέσεις, και η απαραίτητη doomίλα όπου χρειάζεται.

Στο εξώφυλλο ένα spooky σατανάκι είναι έτοιμο να ξαναγεννηθεί.

Υποσχόμαστε ότι θα επανερχόμεθα πιο συχνά τις επόμενες μέρες. Καλό φθινόπωρο.

κλικ στην εικόνα για download


Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Toundra - III

Ποιος είπε ότι δεν ακούμε post rock; Δέχομαι ότι είναι ένα είδος το οποίο δεν είναι στα ντουζένια του, ούτε πως μπορεί κάποιος να ζει μόνο με αυτό. Παρ' όλα αυτά, θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν μου τα έχουν πει ποτέ στο αυτί οι Mogwai, οι Explosions in the Sky, Slint, και πολλοί άλλοι. Και φυσικά βασιλιάδες αυτής της κατηγορίας είναι οι Godspeed You! Black Emperor, των οποίων είχαμε ανεβάσει το καινούριο άλμπουμ αλλά λόγω πνευματικών δικαιωμάτων η Google μας το διέγραψε γρήγορα γρήγορα.

Post rock λοιπόν, αξιοπρεπέστατο και ό,τι πρέπει, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ζεστό καλοκαίρι, εντός της Αθήνας. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια λίγο διαφορετική περίπτωση, από τις μπάντες που προαναφέραμε. Δεν είναι το κλασικό post rock που ξεκινώντας ίσα ίσα θα ακούγεται, θα χτίζεται σιγά σιγά με όργανα το ένα πάνω στο άλλο, έως ότου επέλθει κορύφωση σε κάποιο σημείο ενός μακρόσυρτου κομματιού.

Μιλάμε για μια μπάντα που ενώ ανήκει ξεκάθαρα στον post ήχο, είναι πιο στακάτη, πιο σκληρή, με κομμάτια από 5 έως 7 λεπτά, με αρχή μέση και τέλος. Παρ' ότι post λοιπόν, οι συνθέσεις είναι πιο ακριβείς, και ξεκάθαρες. Και φυσικά, τα παιδιά είναι μέταλ. Οι εκρήξεις, τα κοπανήματα, οι κιθάρες και τα σόλο, όλα είναι αντιπροσωπευτικά μιας ροκ-μέταλ μπάντας και τίποτε άλλο. Ενώ θα σκάσει και το βιολί, το αρμόνιο και ο,τιδήποτε άλλο σε διάφορα σημεία του άλμπουμ, ο ήχος παραμένει ροκ. Πράγμα που φυσικά δε θα μπορούσαμε να πούμε για τους Godspeed ή τους Sigur Ros πχ.

Ψάχνοντας στο νετ για να γράψω τούτες δω τις γραμμές, ανακάλυψα και τον όρο post metal. Ε, αυτό είναι αυτός ο ήχος, ξεκάθαρα.

Toundra λέγονται τα παιδιά μας λοιπόν, εκ Ισπανίας ορμώμενοι. Έχουν ακόμα δύο δίσκους στο ενεργητικό τους (Ι & ΙΙ προφανώς...), και ξέρουν τι κάνουν. Enjoy.

Click για download.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Desiquilibrium: Ένα αποτυχημένο mixtape.

Όπως κάποτε μας είπε -και τον καταλαβαίνουμε τώρα- ο Cusack στην εκπληκτική ταινία High Fidelity, το να καταστρώνεις ένα "mixtape" είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο. Προσπαθείς να δανειστείς στίχους και μουσικές ξένων ανθρώπων για να εκφράσεις τα δικά σου συναισθήματα. "It's too delicate" έλεγε, και είχε απόλυτο δίκιο.

Τι προσπαθούμε να εκφράσουμε με το συγκεκριμένο mixtape? ούτε κι εμείς ξέρουμε ακριβώς. Έχει μεσολαβήσει καιρός από το προηγούμενο ποστ. Και ακόμα δεν είμαι σίγουρος άμα αξίζει τον κόπο να ποσταριστεί κάτι, κάτι που να έχει νόημα.

Μέσα στην παντελή απουσία δημιουργικότητας του τελευταίου διαστήματος, αυτή η playlist θα προσπαθήσει αποτυχημένα να περιγράψει αυτά που είναι αδύνατον να περιγραφούν. Γιατί, υπάρχουν στιγμές, που δε γίνεται να περιγράψεις. Με τίποτα. Ξέρεις όμως ακριβώς πώς και ποιες είναι. Και υπήρξαν μπόλικες από αυτές το τελευταίο διάστημα.

Ως εκ τούτου αυτό το mixtape είναι από τη μάνα του αποτυχημένο. Και πάει κάπως έτσι:

Η στιγμή που καταλαβαίνεις πού ακριβώς βρίσκεσαι. Με Sigur Ros, συνειδητοποιείς ότι είναι αν μη τι άλλο λάθος, που έκατσες μόνος σου εσύ και ο εαυτός σου. Παρ' όλα αυτά, δε θα το σταματήσεις, όπως ούτε και αυτό το εκπληκτικό -άτιτλο- τραγούδι.

Death in Vegas - Girl. Όπως κι αν πρόκειται να καταλήξει, η αφετηρία της σκέψης είναι πάντα ρομαντική. Άσχετα με την κατάληξη. Πριν ξεδιπλωθούν οι σκέψεις, πρέπει πρώτα να θυμηθείς.

Beck - Everybody's got to learn sometime. Κάποια στιγμή. Όλοι θα μάθουν, όλοι θα καταλάβουν. Ο καθένας θα έχει τις στιγμές αυτές, κάποια στιγμή. Θα σε καταλάβει τότε.

O Mark Lanegan, να σου λέει we all need a fix | at a time like this | But doesn't it feel good | to stay alive. Μέσα από την μουσική των Soulsavers, σε βάζει στη θέση σου, τη στιγμή της αποσύνθεσης. Some misunderstanding.

Η φωνή του Jack White σε σκίζει κι άλλο. Στη live εκτέλεση του Jolene, της Dolly Parton.

Οπωσδήποτε λείπεις από κάπου. I Appear missing, λέει ο κόμματος των Queens of the Stone Age. Go missing, no longer exist.

Screaming Trees - Black Sun Morning. Και το πρωί που θα έρθει, δε θα είναι και πολύ διαφορετικό.

Soundgarden - Fell on Black DaysWhat'soever I've feared | Has come to life | And what'soever I've fought off | Became my life. 

Συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει στον πάτο. Δεν είναι όλα πάντα έτσι, σκέφτεσαι, προσπαθείς να βάλεις φρένο. Valley of the Sun - Riding the Dunes.

Φταίνε και άλλοι, πάντα. Κάποια στιγμή είναι που θα πεις το μεγαλεπίβολο άντε γαμήσου. Μία ωδή στον κανένα. Το λένε για σένα οι Smashing Pumkins.

Κάποια στιγμή λοιπόν θα αναρωτηθείς και το γιατί. Σε περιμένουν στη γωνία οι Tool, και θα σου τα πουν. Tool - Sober.

Τελικά όμως τα πράγματα κάνουν κύκλο. Πάλι στα ίδια, οι ίδιες σκέψεις ανακυκλώνονται. Μετά την πρώτη βόλτα ήρθες στο ίδιο σημείο. Έτσι θα πηγαίνει από εδώ και πέρα. Το παίρνεις απόφαση, θα είσαι στον πάτο. Τρύπες - Δεν Υπάρχω.

Nirvana - Milk it. Τελειωτικό χτύπημα, χωρίς επεξήγηση.

Ώπα ώπα. Διακόπτης.



Giatorock proudly presents
Desiquilibrium: An imaginative fail of a mixtape.



Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Perfumeral: 10+1 τραγούδια που θα ήθελα να παίξουν στην κηδεία μου

Τέτοιες ιδέες για τέτοιου είδους άρθρα -πόσο μάλλον με αυτόν τον τίτλο- σου έρχονται στο μυαλό πάντα βράδυ, τις περίεργες εκείνες ώρες που το πιο χρήσιμο πράγμα θα ήταν να κοιμηθείς, αλλά προτιμάς να το ξενυχτίσεις λίγο ακόμα, χωρίς φαινομενικά ιδιαίτερο λόγο. Ο λόγος είναι μάλλον ιερός: να κάτσεις να τα βάλεις λίγο κάτω με τον εαυτό σου. Να αναμετρηθείς. Αφού ασχολήθηκες με τα πάντα όλες αυτές τις μέρες, εκτός από αυτό. Και για μας που η μουσική συνδιάζεται με το κάθε τι που μας συμβαίνει, διάφορα συναισθήματα έχουν και ανάλογα soundtracks. Παίζεις λοιπόν το παιχνίδι με το τάδε ή το δείνα soundtrack, και κόβεις αντιδράσεις. Σα φλερτ.

Η μουσική υπόκρουση όσο περνάει η νύχτα γίνεται όλο και λιγότερο τυχαία. Η απαραίτητη συνοδεία λίγου αλκοόλ σπαταλάει φαιά ουσία και μεράκι στο ποια θα είναι αυτή η playlist, το soundtrack της συγκεκριμένης νύχτας. Θέλει σκέψη το επόμενο τραγούδι, πώς να το κάνουμε. Ξενερώνεις λίγο αν έχει προλάβει να τελειώσει το παρόν τραγούδι πριν χώσεις το επόμενο. Συμπλήρωνεις τα κενά. Αφού καθόμαστε που καθόμαστε μόνοι μας και ακούμε μουσικές, ας το τραβήξουμε από τα μαλλιά για να βγει κάτι καλό. Και σχεδόν πάντα βγαίνει.

Και κάπου εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η συγκεκριμένη έμπνευση ήρθε πρωί πρωί, γύρω στις 10. Πρωινό τσιγάρο, ένας φραπές που σέβεται τον εαυτό του και -αν μη τι άλλο- ελεύθερος μοναχικός χρόνος, αφού όλοι ασχολούνται με κρέατα. Εμείς με τα κρέατα θα παίξουμε μπάλα το βράδυ, για το ροκ (εκεί τα soundtrack θα είναι πιο απλά). Έως τότε, θα βρισκόμαστε ακόμα στο mood του επιταφίου, κι ας έχουμε να πάμε πολλά χρόνια.

Ούτε αυτοκτονικές τάσεις έχουμε, ούτε τίποτα τέτοιο. Πέτυχα τις προάλλες στο youtube video του Whitewater των Kyuss, ένα εκπληκτικό σχόλιο κάτω από το βίντεο: "I want this played at my funeral". Κατευθείαν σκέφτεσαι εκεί, "όντως", και για το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και για άλλα πολλά θα ήθελες να συνοδεύουν την επικήδειο. Τι διάολο θα ταίριαζε;

Ναι, θα μπορούσα να συμπληρώσω τη λίστα επί τόπου με ένα best of από μελαγχολικά post rock κομμάτια, με τη δισκογραφία των Pink Floyd ας πούμε, με μπλουζιές και κιθάρες να κλαίνε και ό,τιδήποτε τέτοιο. Δεν έχω τέτοια διάθεση και θα το παίξω αλλιώς. Κομμάτια πιο ποτ πουρί, ίσως και άσχετα μεταξύ τους πολλές φορές, με τον τίτλο και τους στίχους όσο γίνεται πιο σχετικά. Θα ήθελα να συμπληρώσω και μια κλάψα των υπερτεράστιων Radiohead, δεν θα το κάνω όμως.

Έχω ήδη αδικήσει μπάντες και καλλιτέχνες με το κιλό. 
Στην τελική είναι μια λίστα με υπέροχα τραγούδια που θα ακούω εις τους αιώνας των αιώνων.

Η διαδικασία επιλογής των τραγουδιών ήταν υπέροχη, δεν είναι πια πρωί, οι καφέδες έχουν γίνει τρεις, και ακόμα γράφω και ακούω. Μάλλον πρόκειται για την αρχή μια σειράς θεματικών mixtapes. 

ENJOY. Αμήν.


Giatorock Proudly Presents: 
Perfumeral
songs to live forever



1. Monovine - Odd. Για πρώτο συναίσθημα η απαισιοδοξία των -ελλήνων παρακαλώ- Monovine ταιριάζει απόλυτα. Απλά δεν υπάρχει τίποτα.

2. Mondo Generator - Day I die. Σίγουρα κάποια στιγμή έχεις αισθανθεί έτσι. Αν μη τι άλλο, δεν έχεις ψυχραιμία.

3. Morphine - I'm free now. Κάνε ένα τσιγάρο και πάρτο απόφαση. Είσαι σε κηδεία. Μπορεί και δικιά σου.
 
4. Clutch - Gone Cold. "My heart is gone, I've gone cold" λένε οι στίχοι. Αυτό.

5. Buddy Guy - First time I met the blues. Άμα δεν βάζαμε ένα δυνατό μαύρο blues κομμάτι απλά θα έπεφτε φωτιά και θα μας έκαιγε. Άλλωστε είναι γεγονός, ότι μάλλον δεν έχουμε ιδέα από blues. Θα τα συναντήσουμε πρώτη φορά στα σοβαρά όταν περάσουμε στην άλλη μεριά.

6. Mark Lanegan - Don't forget me. Απλά δε μπορούσε να λείπει. Το πρώτο που μπήκε στη λίστα και δε σκέφτηκα λεπτό ότι μπορούσε να αφαιρεθεί.

7. Smashing Pumkins - Tear. Αν υπήρχε ένα άλμπουμ να ταιριάζει ακέραιο στο mood που συζητάμε, είναι το Adore. Διαλέξαμε το πιο αριστουργηματικό κομμάτι από εκεί.

8. Pixies - Hey. Μη λείψεις από την κηδεία μου. Αλήθεια.

9. Mogwai - May nothing that happiness come through your door. Από το άλμπουμ "Come on, die young". Ήρθε και χώθηκε αυτόβουλα στη λίστα, από μόνο του. Δεν το έκανα εγώ.

10. Kyuss - Whitewater. Πώς θα μπορούσε να λείπει η πηγή έμπνευσης για όλο αυτό;

10+1 bonus track. Pink Floyd - Echoes. Γενικά είμαι της γνώμης ότι σε τέτοιες κουβέντες δεν ταιριάζουν οι Pink Floyd. Ποτέ. Είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από όποια πλευρά κι αν τους πιάσεις. Δεν καταδέχεσαι εύκολα να τους κατατάξεις σε νόρμες, για ένα πράγμα που είναι παραπάνω από μουσική, για κάτι που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Οι Pink Floyd. Παρ' όλα αυτά το αποτόλμησα και το έχωσα στη λίστα. Μπόνους ποιότητα, άλλο πράγμα από τα υπόλοιπα. Άγιος να είναι ο άνθρωπος που θα το παίξει στην κηδεία μου.


Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Clutch - Earth Rocker

Μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες της συντακτικής ομάδας του blog αυτού. Ήμασταν και στις δύο συναυλίες τους επί ελληνικού εδάφους, και φυσικά θα είμαστε και στην τρίτη και φαρμακερή, στις 27 Ιουνίου.

Ως εκ τούτου, δε θα μπορούσε να λείπει ποστ σε αυτό εδώ το blog για το καινούριο άλμπουμ των Clάτσαρων. Παρ' όλα αυτά, αφήσαμε μερικές μέρες να περάσουν από τότε που βρέθηκε το άλμπουμ στα χέρια μας, κυρίως για να μην κάνουμε κάποια βιαστική κίνηση, μην πούμε ότι ο δίσκος γαμάει ή δε γαμάει χωρίς να έχουμε εντρυφήσει αρκετά και βγάλουμε καμία λάθος εντύπωση.



Βάλαμε λοιπόν το δίσκο να παίζει στον υπολογιστή μας όταν αράζουμε σπίτι, στο αυτοκίνητό μας όταν κάνουμε κάποια διαδρομή (κάνουμε πολλές το τελευταίο διάστημα), στο mp3 μας όταν βαράμε καμιά σκοπιά (πολλές κι αυτές). Σύνολο παιξιμάτων γύρω στα 3546 (συν αυτό την ώρα που γράφεται το ποστ). Αριθμός αρκετός ίσως για πιο εμπεριστατωμένη άποψη.

Μετά από 3546 παιξίματα λοιπόν, ο κύβος ερρίφθη: Ο ΔΙΣΚΟΣ ΓΑΜΑΕΙ. Οι Clutch είναι αυτοί που είναι, χωρίς βερμπαλισμούς και πολλούς πειραματισμούς. Γι' αυτό τους αγαπάμε και γι' αυτό κι αυτοί μας αφήνουν πάντα ικανοποιημένους. Και θα επιβραβευθούν με μια sold-out κατάσταση στις 27/6 στο VOX(!).

Earth Rocker λοιπόν, γήινο rock ολκής. Για αρχή, κρατάμε το εξής πράγμα. Τι θεός είναι αυτός ο Neil Fallon επιτέλους. Βραχνή τσαμπουκαλίδικη φωνάρα που πηγάζει κυριολεκτικά από το μούσι του (επίσης ζηλευτό). Μας γουρλώνει τα μάτια, μας μαλώνει ξανά, μας τη λέει κανονικά.

Έχει αφήσει και μαλλάκι πίσω, λασπωτήρα φάση
Σαν γενικό συμπέρασμα, μιλάμε σίγουρα για έναν δίσκο πολύ καλύτερο από τον προηγούμενό τους, φαίνεται σαν να έχουν ξαναβρεί την όρεξή τους. Ευχόμαστε η όρεξη αυτή να βγει στο εγχώριο live τους τον Ιούνιο. Μέχρι το επόμενο, θα φχαριστιόμαστε λίγο περισσότερο την κατανάλωση μπύρας.

Κάνουμε κλικ στην εικόνα για άμεσο mp3 download, αν και αργά ή γρήγορα θα μας απαγορέψουν το link οι αλήτες. Και αργά ή γρήγορα και όλο το μπλογκ. Update: Πλεόν δεν υπάρχει λινκ...



Η setlist του δίσκου πάει ως εξής.

Earth Rocker: Μας βάζει στο ψητό κατευθείαν. "What's this about limits, sorry, I don't know none". Και ο στίχος τα λέει όλα. Είμαι γήινος ροκάς μας λέει ο Fallon, και γελάει μέσα στα μούτρα μας. Το χιτάκι του δίσκου μας σκάει πρώτο πρώτο.

Crucial Velocity:Σκοτεινό ξεκίνημα, γκρουβάτη συνέχεια, και με αναφορά στο κατά πολλούς πρώτο rock 'n' roll blues κομμάτι που γράφτηκε ποτέ, Rocket “88”. 
 
Mr. Freedom και DC Sound Attack: Συνεχίζουν οι ριφάρες, συνεχίζει το γκρουβ χωρίς να μας ρίξει καθόλου, με το DC να είναι το “νοτιότερο” κομμάτι του δίσκου. Είναι το σημείο που συνειδητοποιείς ότι το άλμπουμ αρχίζει και γίνεται πολύ καλό.

Unto the Breach: Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, καλό κοπάνημα, ωραία φωνητικά από Fallon, ριφφ από κιθάρα με slide.

Gone Cold: Το αριστούργημα του δίσκου. Τα λόγια είναι περιττά, μιλάμε για το νέο Regulator.

The Face: Πιο αργός ρυθμός, πιο μελαγχολικός ο Neil, μας μιλάει για το σκληρό ροκ που χάθηκε, ειρωνεύεται το “καθαρό πρόσωπο” του τωρινού ροκ. “Uncounted Les Pauls, are sainted to the sky, where there was darkness, now only light. Uncounted Jazzmasters, rising up from the bottom of the sea, the wicked are nought, the righteous are free...”

Book, Saddle, and Go: Κοφτό ριφάκι, κοφτά φωνητικά. Εδώ κάνουμε τσιγάρο σιγά σιγά πριν το φινάλε.

Cyborg Bette: Το πιο rock 'n' roll κομμάτι του δίσκου, κάπως πιο χορευτικό από τα άλλα, αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι. Ωραίο κοπάνημα στο ρεφραίν. Βασικά, πολύ ωραίο κοπάνημα στο ρεφραίν.

Oh Isabella: Μια γυναίκα θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή κάπου εκεί στο Ohio. Όχι τραγούδι για καντάδα, κάποιοι αγαπάνε για το ροκ.

The Wolf Man Kindly Requests...: Ωραίο φινάλε. Γκρουβάτο, τέλειο. Κεφάλι πάνω κάτω, Fallon φωνάζει HEY. Ό,τι πρέπει.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Sound City (documentary) - Real to Reel

Υπάρχει ένας άνθρωπος που όπου βάλει το χεράκι του βγαίνει πάντα κάτι καλό. Ό,τι απέμεινε από τα 90's ροκ που γαμούσε και έδερνε από Αμερικής μεριά, το κρατάει ζωντανό. Ο λόγος για τον Dave Grohl, το κάποτε ανθρωπάκι που έπαιζε ντραμς στους Nirvana. Τώρα μιλάμε για έναν άνθρωπο με συνεργασίες και projects παρέα με Prodigy, Paul McCartney, Killing Joke, Mondo Generator, Tenacious D, John Paul Jones και Josh Homme (Them Crooked Vultures) και φυσικά τα διαμάντια που προέκυψαν από τη συνεργασία με Queens of the Stone Age στο επικό άλμπουμ Songs for the Deaf.

Εδώ προκύπτει ένα σχόλιο: "Ποιος γαμάει τους Foo Fighters στην τελική".

Καινούρια του δουλειά το documentary για το ηρωικό studio "Sound City Records" και την ιστορία του. Συγκεκριμένα μιλάμε για το μέρος από το οποίο ξεπήδησαν άλμπουμ από Fleetwood Mac, Neil Young, Santana, Dio, Ry Cooder ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ Nirvana (Nevermind), Kyuss (Blues for the Red Sun, and the circus leaves town), Rage Against the Machine (RATM), Tool (Undertow), Queens of the Stone Age (QOTSA, Lullabies to Paralyze), Nine Inch Nails (The Slip), Metallica (Death Magnetic), και άλλα πολλά για να μη γράφουμε μέχρι αύριο.



Ποστάρουμε λοιπόν για αρχή το soundtrack της ταινίας, ελπίζοντας να μην λογοκριθεί και κατέβει και αυτό το ποστ γιατί γενικά μας έχουν αποδεκατίσει. Με εκλεκτές συμμετοχές, Scott Reeder από τα παλιά, Tim Commerfold και Brad Wilk από RATM, Neil Young, και φυσικά Josh Homme, αλλά και Paul Mc Cartney.




Περιμένουμε αγωνιωδώς την επόμενη εμφάνισή του στο καινούριο QOTSA, και ένα ανάλογο αποτέλεσμα του Songs for the Dead. Μακάρι.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Cube - Cube

BUMP. Ξεκλέβουμε λίγο χρόνο από τα τιμημένα ελληνικά στρατά και έχουμε και λέμε:

Το έχουμε πει και ξαναπεί ένα εκατομμύριο φορές ότι στα εγχώρια σύνορα αυτής της γαμημένης χώρας δε χρειάζεται να ψάξεις και πολύ για να βρεις διαμάντια. Μία ολόκληρη underground σκηνή ζει και βασιλεύει μέσα στα τσιμέντα του κέντρου της Αθήνας, εφορμεί από το ΑΝ και αλλού, και χρειάζεται ένα καθόλου κουραστικό keep an eye για να ξέρεις τι και πως.

Διαρκές κοινό, target group με ταυτότητα και αξιοπρέπεια, μπάντες που ξεπηδάνε συνεχώς, σε μία εποχή και χώρα που στη μακροσκοπική της όψη δε φαντάζει καθόλου ότι μπορεί να υποστηρίξει πολιτισμικά ούτε οικονομικά ακόμα περισσότερο. Κι όμως. Να' ναι καλά η λεβεντομάνα Spinalonga Records με τη στέγη που έχει δώσει και το ρόλο καταλύτη που έχει παίξει σε αυτήν την επιβίωση. Δε μιλάμε για επιβίωση όμως, αλλά για στέρεη ύπαρξη με παρελθόν, παρόν, και ελπίζουμε μέλλον.

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, σε μία ενδεχομένως καλύτερη κατάσταση θα βλέπαμε ακόμα περισσότερα πράγματα; θα πολλαπλασιαζόταν η ταχύτητα και η ποιότητα της εγχώριας ροκ underground σκηνής; Ή μήπως είναι γέννημα της ίδιας της σκατοχώρας με τη μιζέρια της και τα ερεθίσματά της που μας κάνει να αναζητάμε και να δημιουργούμε με μανία;

Όπως και να' χει, ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες και μεγάλες δυσκολίες υπάρχουν άνθρωποι που το 'χουν. Και επειδή το 'χουμε, είναι κρίμα να χάνονται μπάντες απλά και μόνο επειδή δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε, αλλά ελπίζουμε να γάμησε και να έδειρε το τελευταίο live της μπάντας στο Κ44, στις 25/1. Κι εμείς -όπως και οι ίδιοι- μένουμε με την ξινή παρηγοριά: "Και πού ξέρεις, ίσως στο μέλλον...".

CUBE λοιπόν, grunge rock θα λέγαμε, πιο ριφφάτο, πιο Seattle, δεν ξέρουμε ακριβώς. Ωραίος δίσκος, ωραία παραγωγή, με ξερά ρεφραίν, αλλά και πιο ρυθμικά γκρουβάτα σημεία, συν και λίγο ψυχεδέλεια γιατί έτσι πρέπει, σχηματίζουν σύνολο σε μία αξιοπρεπέστατη παρουσία μιας μπάντας ανθρώπων που κάθε άλλο παρά χθεσινοί είναι. Τουλάχιστον μας αφήσαν και κάτι να ακούμε. Και πού ξέρεις, ίσως στο μέλλον...




Και στο bandcamp για ακράση ολόκληρου του δίσκου.