Λοιπόν, ανεβάζουμε κάτι σήμερα έτοιμοι να φάμε ακόμα ένα warning από το blogspot για upload μουσικής που υπάγεται σε πνευματικά δικαιώματα κλπ. Κι αυτό γιατί γενικά το θέμα Black Keys τον τελευταίο καιρό αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο παγκοσμίως. Τελευταία φορά θυμίζω, το είχαμε πάθει με το άλμπουμ των System of a Down...
Είναι σύνηθες το φαινόμενο καινούριες μπάντες να φέρνουν ξανά στα αφτιά μας τον παλιό 70's rock ήχο, κάπως πιο σύγχρονο, αλλιώτικο, αλλά που σου φέρνει ξεκάθαρα στο μυαλό Led Zeppelin, Hendrix, Allman Brothers και τα λοιπά. Δεν είναι απαραίτητα μίμηση του παλιού ήχου, κάθε άλλο μάλιστα, μας αρέσει κιόλας. Τρανταχτό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης είναι οι White Stripes, αλλά πάει καιρός από τότε που έβγαλαν τον τελευταίο καλό τους δίσκο, δεν είχαμε και μπλογκ τότε, είναι και κάπως ξεπερασμένοι, κάνανε το μπαμ τους, μακάρι να ξανακάνουν, μέχρι τότε εμείς θα μιλάμε για το επόμενο τεράστιο μπαμ του παλιόφερτου ήχου, τους τρανούς The Black Keys.
Μην κατεβάσετε το άλμπουμ που σας δίνω αν δεν έχετε σχηματίσει ακόμα μια καλή εικόνα για το τι εστί Black Keys. Είναι ότι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο νεο-indie rock. Ένα ντουέτο με ντράμερ και κιθαρίστα τραγουδιστή από το Ohio. Mινιμάλ εναλλασσόμενα ριφάκια και μελωδίες στην κιθάρα, σε αργό ρυθμό, και βραχνές southern blues-rock βραχνές φωνές. Προτεινόμενοι δίσκοι γνωριμίας, The Big Come Up (2002), Brothers (2010), και φυσικά, το καινούριο -αρκετά καλό- El Camino (2011). Για το τελευταίο βλέπε και πάνω δεξιά.
Ερχόμαστε τώρα και στο παρόν άλμπουμ. Ένα χρόνο πριν την υπερδισκάρα ονόματι Brothers, οι Black Keys ενθουσίασαν άπαντες με το project αυτό. Λέγεται Blakroc, και με λίγα λόγια είναι ότι ακριβώς ξέρουν να κάνουν οι Black Keys, αλλά με την προσθήκη διάφορων καλεσμένων, κυρίως hip hop και soul καλλιτεχνών. Τα κιθαριστικά ριφάκια, οι μελωδίες, η φωνή του Dan Auerbach στο ίδιο μοτίβο, που όμως έρχονται και παντρεύονται ΜΑΓΙΚΑ με τους: Mos Def (τι θεότητα είναι αυτή γαμώ), Ludacris, Nicole Wray, Ol' Dirty Bastard (Wu-Tang Clan), και πολλούς άλλους.
Γενικά το έχουμε ξαναπεί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το μέλλον. Έχουν εξ' αρχής το δικό τους στυλ, την δικιά τους ταυτότητα, δεν επαναλαμβάνονται, απ' ότι φαίνεται έχουν μυαλό που θα αργήσει να στερέψει. Θέλουμε τέτοιους τύπους. Να μπορεί να τους ακούσει κόσμος ξεκινώντας από τον τελειωμένο κάφρο μεταλλά μέχρι και τη μάνα μου. Respect.
ΥΓ. Ας ελπίσουμε να τους δούμε και από τη χώρα μας κάποια στιγμή (πρρρ). Είναι μάλλον γεγονός ότι τα συγκροτήματα αυτά έρχονται Ελλάδα όταν είναι στα κάτω τους, ή όταν έχουν ανάγκη από αρπαχτές, ή και τα δύο μαζί. Σόρυ μπορεί να γίνομαι λίγο κακός αλλά άμα το καλοσκεφτούμε έτσι είναι. (Red Hot Chili Peppers, Pearl Jam, Pixies, White Stripes, Black Sabbath, Kyuss, και πολλά ακόμα -γάμησέ τα-).
Κι αν πει κανείς "όχι φίλος, τι λες; οι Dream Theater ήρθαν καπάκι μόλις είχαν βγάλει το Train of Thought, δηλαδή στα ντουζένια τους, κλπ κλπ κλπ.". Φίλος μιλάμε για τους Dream Theater. Αρπαχτές από γεννησιμιού. Ρώτα τον Portnoy να σου πει. Του πήρε 20 χρόνια να το καταλάβει, αλλά οκ. Χώρια του ότι η κατάσταση με το μέταλ στην Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική.
Είναι σύνηθες το φαινόμενο καινούριες μπάντες να φέρνουν ξανά στα αφτιά μας τον παλιό 70's rock ήχο, κάπως πιο σύγχρονο, αλλιώτικο, αλλά που σου φέρνει ξεκάθαρα στο μυαλό Led Zeppelin, Hendrix, Allman Brothers και τα λοιπά. Δεν είναι απαραίτητα μίμηση του παλιού ήχου, κάθε άλλο μάλιστα, μας αρέσει κιόλας. Τρανταχτό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης είναι οι White Stripes, αλλά πάει καιρός από τότε που έβγαλαν τον τελευταίο καλό τους δίσκο, δεν είχαμε και μπλογκ τότε, είναι και κάπως ξεπερασμένοι, κάνανε το μπαμ τους, μακάρι να ξανακάνουν, μέχρι τότε εμείς θα μιλάμε για το επόμενο τεράστιο μπαμ του παλιόφερτου ήχου, τους τρανούς The Black Keys.
Μην κατεβάσετε το άλμπουμ που σας δίνω αν δεν έχετε σχηματίσει ακόμα μια καλή εικόνα για το τι εστί Black Keys. Είναι ότι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο νεο-indie rock. Ένα ντουέτο με ντράμερ και κιθαρίστα τραγουδιστή από το Ohio. Mινιμάλ εναλλασσόμενα ριφάκια και μελωδίες στην κιθάρα, σε αργό ρυθμό, και βραχνές southern blues-rock βραχνές φωνές. Προτεινόμενοι δίσκοι γνωριμίας, The Big Come Up (2002), Brothers (2010), και φυσικά, το καινούριο -αρκετά καλό- El Camino (2011). Για το τελευταίο βλέπε και πάνω δεξιά.
Ερχόμαστε τώρα και στο παρόν άλμπουμ. Ένα χρόνο πριν την υπερδισκάρα ονόματι Brothers, οι Black Keys ενθουσίασαν άπαντες με το project αυτό. Λέγεται Blakroc, και με λίγα λόγια είναι ότι ακριβώς ξέρουν να κάνουν οι Black Keys, αλλά με την προσθήκη διάφορων καλεσμένων, κυρίως hip hop και soul καλλιτεχνών. Τα κιθαριστικά ριφάκια, οι μελωδίες, η φωνή του Dan Auerbach στο ίδιο μοτίβο, που όμως έρχονται και παντρεύονται ΜΑΓΙΚΑ με τους: Mos Def (τι θεότητα είναι αυτή γαμώ), Ludacris, Nicole Wray, Ol' Dirty Bastard (Wu-Tang Clan), και πολλούς άλλους.
Γενικά το έχουμε ξαναπεί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το μέλλον. Έχουν εξ' αρχής το δικό τους στυλ, την δικιά τους ταυτότητα, δεν επαναλαμβάνονται, απ' ότι φαίνεται έχουν μυαλό που θα αργήσει να στερέψει. Θέλουμε τέτοιους τύπους. Να μπορεί να τους ακούσει κόσμος ξεκινώντας από τον τελειωμένο κάφρο μεταλλά μέχρι και τη μάνα μου. Respect.
Κι αν πει κανείς "όχι φίλος, τι λες; οι Dream Theater ήρθαν καπάκι μόλις είχαν βγάλει το Train of Thought, δηλαδή στα ντουζένια τους, κλπ κλπ κλπ.". Φίλος μιλάμε για τους Dream Theater. Αρπαχτές από γεννησιμιού. Ρώτα τον Portnoy να σου πει. Του πήρε 20 χρόνια να το καταλάβει, αλλά οκ. Χώρια του ότι η κατάσταση με το μέταλ στην Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου