Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η -σίγουρα γαμάτη- στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά Amy Winehouse. Ήταν ανακάλυψη στα κλασικά λιωσίματα -αλά related- στο youtube; Μάλλον όχι. Σίγουρα την είχε πάρει πρώτη φορά χαμπάρι το αυτί μου κάπου αλλού. Αφού είχε κάνει μπαμ. Σε μαγαζί ήταν; Ξέρω 'γω...
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από Amy Winehouse και να έχει σχέση με εμένα είναι να έχω τη φιγούρα της desktop στο pc μου. Την κλασική που κοιτάει από τα πλάγια και φαίνονται και οι τατουαζιές.
Θυμηθείτε λίγο ρε. Ποιος άλλος καλλιτέχνης-συγκρότημα ξεπήδησε την δεκαετία των 00's και έκανε τέτοιο μπαμ; Αξιοπρεπής ε. Στην πιο σάπια και φτωχή δεκαετία της μουσικής βιομηχανίας φύτρωσε το λουλούδι της μέσα από τα σκουπίδια. Σαν να πετυχαίνεις τυχαία μέσα στο Mall ένα γραφικό μικρό μαγαζάκι με σπάνια μεταχειρισμένα βινύλια.
Ευχή και κατάρα. Στην κυριολεξία. Ευχή να έχεις την μαγκιά και την κουλτούρα της Λονδρέζας που χτυπάει tattoo και piercing από τα 13 της, που ξενυχτάει στις παμπ τραγουδώντας μόνη της για τους πελάτες, αλλά να έχεις γεννηθεί ταυτόχρονα με "μαύρη" φωνή. Κατάρα να έχεις πάρει ό,τι ουσία υπάρχει στον κόσμο και μέσα σε 10 χρόνια, να έχεις γίνει όπως ο Iggy Pop σε 40.
Άγνωστο παραμένει βέβαια το αν η Amy θα είχε βγάλει το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς ναρκωτικά. Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, και δεν έχει και νόημα σαν θέμα συζήτησης. Ένα περίπλοκο οξύμωρο σχήμα για την μουσική βιομηχανία που όσο τη σκότωνε, τόσο την κρατούσε ζωντανή για να πουλάει. Οξύμωρο σχήμα για την show biz, που όσο περισσότερο "ανέβαινε" άλλο τόσο ψηφιζόταν "η χειρότερη γυναίκα για να παντρευτεί κανείς". Γι 'αυτό την γουστάρουμε εξάλλου. Εχθρός της show biz, θαμώνας κακόφημων παμπ του Λονδίνου, μέχρι την τελευταία στιγμή.
...και μέχρι την τελευταία σταγόνα, όπως αποδείχτηκε.
Όπως και να'χει, μιλάμε για μία απώλεια που μέσα 7-8 χρόνια κατέκτησε θέση στο πάνθεον της μπάντας του άλλου κόσμου. Η μάγκικη γλυκιά φωνάρα θα ακούγεται πολλές δεκαετίες ακόμα...
Σίγουρα είχε πολλά να μας πει, και δεν πρόλαβε. Για τον πιο τσουχτερά πρώιμο θάνατο της Amy Winehouse, δεν αξίζει να αρχίσουμε τα "κρίμα". Ούτε όμως και να αρχίσουμε τα "υπάρχουν και άλλοι καλλιτέχνες, το ίδιο καλοί". ΟΧΙ. ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ.
Θα αρχίσει να παίζει πιο πολύ στα μπαρ, στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στο facebook. Δεν θα έχει και πολύ νόημα όμως.
Ο αποχαιρετισμός που θα της ταίριαζε, την επόμενη φορά που θα γίνεις κομμάτια από τα ξύδια, που θα γυρίσεις παραπατώντας σπίτι, βάλε ένα τελευταίο ποτό και κάτσε για ένα τσιγάρο μαζί της, στον υπολογιστή ή οπουδήποτε. Μέσα στα μεθύσια θα συνεννοηθείτε καλά. Θα την καταλάβεις και θα σε καταλάβει.
Εγώ τουλάχιστον στην επόμενη κρεπάλη αυτό θα κάνω.
...
...
Goodbye sweet Amy.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου